Spacery i zbiór runa leśnego

IMG_0675Trasa spacerowa „Przyrodnicza”

Bogactwo walorów przyrodniczo- krajobrazowych oraz ciekawa historia Gorzycy i jej okolic zachęcają do spacerów o każdej porze roku. Niech wędrówki zaproponowanymi przez nas ścieżkami staną się dla naszych miłych Gości źródłem niezapomnianych przeżyć podczas tych jedynych w swoim rodzaju żywych lekcji przyrody i historii oraz uwrażliwią na piękno natury, a także zachęcą do szacunku dla przyrody, jak również dla europejskiego dziedzictwa kultury.

Zainteresowanym  zapewniamy  przewodnik z trasami.

Tym sposobem nadrzędne cele tegoż przewodnika zostaną osiągnięte, czego naszym Gościom i sobie życzymy

Przyroda:

Nasze pole biwakowe to zaciszne i wyjątkowo urokliwe miejsce. Łąkę leżącą nad brzegiem Obry otacza piękny drzewostan tworzący naturalny parkan, który doskonale odgradza biwakujących od reszty świata. Tu naprawdę można usłyszeć „jak bije olbrzymie, zielone serce przyrody”.

Dzień zaczyna się pobudką w stylu „Ptasiego radia” J. Tuwima, a kończy „koncertem wieczornym” na wzór tego z księgi VIII „Pana Tadeusza”. Wiosną warto pamiętać o grosiku w kieszeni, bo na szczęście okukuje kukułka. Na wyciągnięcie ręki mamy uzdrawiającą energię: brzóz, dębów i sosen oraz lecznicze zioła, np. dziurawiec, dziewannę, mydlnicę lekarską, kocankę piaskową, piołun. Jeden z „naszych” brzegów Obry zachwyca starymi drzewami z podmytymi przez wodę korzeniami, a drugi – liliami wodnymi.

W Obrze mieszkają bobry oraz różne gatunki ryb, wśród których jest niemało  medalowych okazów (sum rekordzista- 161 cm i 23 kg złowiony dnia 13.07.08). Nad naszym biwakiem przelatują dzikie gęsi, czaple i żurawie. Można też spotkać się oko w oko z bocianami, cyrankami i całą rzeszą krewniaków pszczółki Mai.

Wokół lasy, jeziora, stawy, łąki z nieprzebranymi bogactwami natury…

Pole biwakowe „Maya” znajduje się na łące leżącej w dolinie Obry. Podmokły teren zadecydował o określonym charakterze tutejszego świata roślin i zwierząt.

Drzewa:
– wierzby (biała, krucha, iwa)
– olsza czarna
– jesion wyniosł

Krzewy:
– kruszyna
– leszczyna
– śnieguliczka
– bez czarny

Roślinność łąkowa
– trawy (wysokie i niskie)
– kwiaty (jaskry, niezapominajki, stokrotki, rzeżucha łąkowa)
– zioła (mniszek lekarski, pokrzywa,bluszczyk kurdybanek, żywokost lekarski, bodziszek cuchnący)

Roślinność wodna:
– starorzecze Obry (trzcina)
– Obra : grzybienie białe, grążel żółty, strzałka wodna,
– stawy : kosaciec żółty, trzcina pospolita, pałka szerokolistna,  krwawica pospolita, rzęsa

Mieszkańcy  (przelotni, wędrowni, stali):
– ptaki: bocian biały, czapla siwa, żuraw, kaczki krzyżówki, cyranki, łyski, kukułka, dzięcioł (duży, zielony), słowik szary, pliszka (szara, żółta), łabędzie, dzikie gęsi, jaskółki, wróble, szpaki
– płazy i gady : żaby zielone, zaskroniec zwyczajny, padalec, jaszczurki
– ryby : sum, szczupak, płoć, węgorz, brzana, jaź,
– bezkręgowce : motyle, ważki, raki, ślimaki

Park znajduje się w południowo- wschodniej części wsi nad rzeką Obrą. Założono go  na początku XIX w. jako park pałacowy. Rozplanowany został w dolinie i zakolu Obry. Pierwotna kompozycja parku rozciąga się po południowej stronie Obry, ograniczona od zachodu drogą i mostem z centralnie usytuowaną polaną. Druga część parku leży po północnej stronie Obry, czyli w zakolu rzeki. Niegdyś rosło tu ponad 40 gatunków drzew i krzewów. Po płd.- wschodniej stronie parku były ogrody użytkowe.
Po II wojnie światowej park uległ zdziczeniu. Częściowo zredukowano drzewostan, postawiono małe budynki gospodarcze, hydrofornie. Wprowadzono lokalne drogi.  Nie ma już dawnych ogrodów użytkowych. W 2007r. właścicielem gorzyckiego zespołu pałacowo- parkowego został p. Michał Bicz, który od razu przystąpił do porządków, bo Jego dobra przypominały stajnię Augiasza. Z parku wywieziono sterty śmieci i usunięto chwasty. Zasiano trawę.
W 2009r. , za zgodą konserwatora, częściowo zredukowano drzewostan, by przywrócić stan parku z lat jego przedwojennej świetności. Posadzono przy tym ok. 600 nowych drzew wzdłuż parkanu ogradzającego majątek p. M. Bicza:

Drzewa: kasztanowce, olchy, jesiony, wierzby, klony, dęby, lipy, jodła górska, leszczyna czerwona
koło pałacu (od strony Obry) : modrzew europejski ( 200- letni) i  szczepiona lipa (od strony dziedzińca folwarcznego), platan ( 200- letni)

Krzewy: śnieguliczka, forsycja, lilak
Kwiaty: cebulica

Rzeka Obra jest rzeką typowo nizinną. Źródła Obry znajdują się na Wysoczyźnie Kaliskiej na południe od Jarocina.
Rzeka przepływa przez woj. wielkopolskie i lubuskie. Jej długość wynosi 254 km, a powierzchnia- 4022 km2. Pod Bledzewem została spiętrzona o ok. 7m, co spowodowało powstanie Zalewu Bledzewskiego. Na zaporze jest elektrownia wodna. Obra ma bardzo wyrównany reżim wodny, gdyż przepływa przez kilka jezior spełniających rolę zbiorników retencyjnych. Te jeziora gromadzą nadmiar wody i oddając go powoli, przyczyniają się do utrzymania wyrównanych, dość wysokich, stanów wód.

Bifurkacja (rozdzielenie się rzeki na dwa ramiona, które płyną w różnych kierunkach i należą do różnych dorzeczy ) dotyczy także Obry. Jedno ramię rzeki płynie przez Jezioro Zbąszyńskie na północ do Warty, a drugie – pod nazwą Obrzycy – płynie na zachód i wpada do Odry pod Cigacicami. Obra stanowi dla wielu kajakarzy wymarzony szlak wodny, za szczególnie atrakcyjny, a zarazem dostępny dla wszystkich bez względu na stopień zaawansowania, uważa się odcinek: Zbąszyń – Międzyrzecz – Skwierzyna z odgałęzieniami na jeziora Wędromierz i Chłop oraz za Gorzycą na jeziora Chycina, Długie i Kursko. Odcinek Św. Wojciech- Gorzyca jest bardzo przyjemny ze względu na coraz liczniejsze zakola i bogaty skład drzew liściastych porastających brzegi. Często płynie się pod baldachimami, które tworzą korony przybrzeżnych drzew.

Poza tym Obra jest jedną z bohaterek legendy Izabeli Koniusz “Dwie rzeki” opowiadającej o powstaniu Międzyrzecza.
Jak głosi ta legenda, Obra była jedna z kapłanek strzegących świętego ognia u stóp posągu Światowida i zamieniła się w rzekę, żeby uratować… Kogo? O tym dowie się każdy czytelnik powyższej legendy. Lasy  zajmują 49,3 % obszaru gminy Międzyrzecz, która należy do najbardziej zalesionych gmin w Polsce. Obręb leśny  Międzyrzecz ma 10 810 ha.

Ok. 60 % lasów w okolicach Międzyrzecza stanowią lasy jednogatunkowe, czyli uprawy sosny. W ich podszycie rosną jałowce, a w runie- czarne jagody, maliny, wrzosy. Lasy, w których spotyka się ponad 4 gatunki drzew, tj. najbardziej zbliżone do lasów naturalnych i najbardziej odporne na choroby, zajmują zaledwie 6% obszarów leśnych. Dzielą się one na:
a) grądy
– drzewa: grab, buk, lipa drobnolistna,dęby, klon zwyczajny
– podszyt: leszczyna, jarzębina, kalina
– pnącza: powojnik pnący, winobluszcz pięciolistkowy
b) lęgi (lasy lęgowe- dolina Obry)
– drzewa: olsza czarna, jesion wyniosły, wiąz szypułkowy, różne wierzby,i topole,
– podszyt: kruszyna, czeremcha zwyczajna, trzmielina, dereń świdwa
c) olsy (tereny podtopione)
drzewa: olsza czarna

Lasy mieszane rosną  na żyznych ziemiach, więc ustąpiły miejsca polom uprawnym. W okolicach Gorzycy uprawia się przede wszystkim rzepak, kukurydzę, żyto i pszenżyto. W pobliżu gorzyckiej leśniczówki jest pomnik przyrody- grupa drzew. Leśne rośliny chronione w okolicach Międzyrzecza to m.in. bluszcz pospolity, konwalia zwyczajna, barwinek pospolity, kruszyna pospolita, kopytnik pospolity.

W okolicznych lasach żyją następujące zwierzęta takie jak lisy, dziki, jelenie, sarny, łasice, zające, borsuki.
W maju 2009r. w lasach pod Bledzewem i Międzyrzeczem pojawiły się wilki, o czym napisał red. “Gazety Lubuskiej” p. Dariusz Brożek i co potwierdzili tutejsi myśliwi oraz mieszkaniec pobliskiej Chyciny p. Jarosław Duda.