Z lotu z NE

 

Pierwsza wzmianka o wsi ukazała się w źródłach w 1239 r. , kiedy to Beniamin i Bogusław z Gorzycy zostali wspomnieni jako ci, którzy za czasów księcia Władysława Odonica rozgraniczyli grunta Gorzycy i Popowa.

Pierwsza wzmianka o dworze w Gorzycy pochodzi z 1470 roku, kiedy to Maciej Gorzycki sprzedał swojemu bratu trzecią część dworu nad Obrą. Prawdopodobnie budynek stał na nadrzecznej skarpie, czyli na miejscu obecnego pałacu.

W roku 1744 majątek w Gorzycy nabyła rodzina von Kalckreuthów (według lustracji z 11.09.1784 r. dziedzicem wsi był Zygmunt Kalckreuth) i zbudowała w 1780 r. nowy murowany pałac o późnobarokowej formie architektonicznej. Pałac po licznych przeróbkach w czasach PRL przetrwal do dziś.

Jednocześnie założono park krajobrazowy nad Obrą. Przypuszcza się, że w tym samym czasie powstała zabudowa gospodarcza, z której pozostała do dziś tylko oficyna, czyli dom rządcy. Pod koniec XIX w. rozbudowano i zmodernizowano pałac, dodając do szczytu wschodniego dwukondygnacyjną przybudówkę oraz parterowy aneks do sali balowej. Uproszczono elewację,wymieniona została stolarka okienna i drzwiowa, część więźby dachowej, wprowadzono zmiany w aranżacji wnętrza (m. in. nowa klatka schodowa). Przypuszczać można, że tak znacząca przebudowę obiektu spowodowały względy konstrukcyjne, funkcjonalne lub jakiś nie opisany w źródłach pożar. W tym samym czasie powstały tez nowe budynki gospodarcze. Poza tym rozszerzono założenia parkowe w kierunku płn.-zachodnim, w osi rzeki.
W 1963 roku pałac wpisano do rejestru zabytków woj. zielonogórskiego. W 1976 r. wpisano do rejestru cały zespół pałacowy.